Διαδρομές του βίου μετά το λύκειο

Έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε τις αποφάσεις που παίρνουν οι έφηβοι για την μεταλυκειακή τους πορεία είτε ως το αποτέλεσμα μιας ορθολογικής επεξεργασίας, κατά την οποία σταθμίζουν τα υπέρ και τα κατά της τάδε ή της δείνα επιλογής, είτε ως το αποτέλεσμα μιας αναπτυξιακής πορείας, τα στάδια της οποίας καθορίζουν με έναν κανονιστικό τρόπο το αν μία απόφαση είναι ώριμη ή όχι. Στη μελέτη αυτή αναπτύσσεται μία διαφορετική αντίληψη για το εν λόγω ζήτημα, με βασική θέση πως για να κατανοηθεί η απόφαση αυτή πρέπει να ενταχθεί στην ολότητα του κόσμου της ζωής του εφήβου.

Μία τέτοια επιστημολογική και θεωρητική μετατόπιση προϋποθέτει την εστίαση σε δύο επίπεδα: από τη μία, να συλλάβει κανείς τις βουλητικές, γνωστικές και συναισθηματικές λογικές οι οποίες εγγράφονται στις αφηγηματικές δομές που αναπτύσσουν οι έφηβοι για να κατανοήσουν τον εαυτό τους· από την άλλη, να ανασυγκροτήσει τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι δομές είναι ριζωμένες (ή “ριγμένες”, όπως θα έλεγε ο Χάιντεγκερ) μέσα στον κόσμο στον οποίο ζουν και μεγαλώνουν.

Η μελέτη καταλήγει όχι σε μία απλή ερμηνευτική περιγραφή της καθημερινής ζωής των εφήβων αλλά στον εντοπισμό των αιτιακών διαδικασιών οι οποίες συμβάλλουν στην ανάδειξη τεσσάρων βιογραφικών μορφών ταυτότητας του εφήβου. Σε κάθε μία από αυτές τις βιογραφικές μορφές αντιστοιχεί μία ειδική λογική, η οποία έχει τη δύναμη να παράγει μία συγκεκριμένη μορφή ταυτότητας και όχι άλλη και να δρομολογεί αντίστοιχες διαδρομές του βίου μετά το λύκειο.