Για τον Μπρεχτ

Η Χάνα Άρεντ έγραφε στον πρόλογο της έκδοσης κάποιων κειμένων του Βάλτερ Μπένγιαμιν στα αγγλικά το 1969: “Είναι αδιαμφισβήτητο πως η φιλία του Βάλτερ Μπένγιαμιν με τον Μπρεχτ -μοναδική επειδή εδώ ο μεγαλύτερος εν ζωή Γερμανός ποιητής συνάντησε τον πιο σημαντικό κριτικό της εποχής του, πράγμα για το οποίο είχαν πλήρη συνείδηση και οι δύο- υπήρξε το […] πιο σημαντικό άγγιγμα της καλής τύχης στη ζωή του Μπένγιαμιν”. Πολύ πιο σημαντικό, βέβαια, είναι ότι εβδομήντα οκτώ χρόνια από τη “φυγή” του πρώτου (κυνηγημένου σαν αγρίμι και δολοφονημένου, στην πραγματικότητα, από τον φασισμό – η πρώτη πραγματική απώλεια που ο Χίτλερ προκάλεσε στη γερμανική λογοτεχνία, σύμφωνα με τον Μπρεχτ) και εξήντα δύο από τον θάνατο του δεύτερου συνεχίζουν να είναι ο μεν Μπρεχτ ο σημαντικότερος Γερμανός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ο δε Μπένγιαμιν ο σημαντικότερος Γερμανός κριτικός του 20ού αιώνα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι το έργο τους συνεχίζει να είναι ζωντανό και σήμερα, όπου, και πάλι, όπως έγραφε ο Μπρεχτ σε ένα ποίημά του αφιερωμένο στη μνήμη του νεκρού συντρόφου του: μες στο σκοτάδι βρίσκεται, το μέλλον, κι οι δυνάμεις του καλού είναι αδύνατες. Ζωντανότατη απόδειξη του παραπάνω: τα δοκίμια του παρόντος τόμου.