Η θραύση των οστών

Καθώς υποχωρεί στη δύναμη της γυναίκας, φυλακισμένη πάντα μέσα σε κείνα τα χέρια-τανάλιες, κάτι αναπάντεχο αρχίζει ξαφνικά να συμβαίνει. Οράματα περνούν μπροστά από τα μάτια της, ένα ποτάμι βουερό, γοργό σαν αστραπή. Στο χρόνο μιας και μοναδικής ανάσας, στριμώχνεται μια συστάδα αιώνες. Πώς γίνεται να της ανήκουν τόσα πολλά; Είναι δυνατόν να πρόκειται για αναμνήσεις; Κι όλες να ξεπήδησαν απ’ το σακούλι του ίδιου παράδοξου, τρελαμένου κόσμου; Παλάτια κι ερείπια, λαμπερά βασίλεια κι απέραντοι ερημότοποι, πρόσωπα, ουρανοί, στεριές, θάλασσες, όλα ένα πλήθος αμέτρητο, έρχονται και φεύγουν στη στιγμή, μια ποικιλία που παραλύει εξίσου το νου και την καρδιά: βλέπει στρατούς να πολεμούν και ν’ αφανίζονται· μάγους να κόβουν από τη ρίζα βουνά και να τα εκτοξεύουν στα ουράνια· δάση να χτυπιούνται με υγρή φωτιά και να γίνονται στάχτη· παρακολουθεί σκλάβους να θανατώνουν βασιλείς που κυβέρνησαν για χιλιάδες χρόνια· ακούει κλάματα παιδιών που γεννήθηκαν για να πεθάνουν από γηρατειά προτού χαράξει η επόμενη μέρα. Κι ύστερα μαθαίνει για έναν άντρα, έναν ήρωα, που ξεκίνησε να πολεμήσει τέρατα ντυμένα με κρυστάλλινες πανοπλίες…