Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

Σε ολόκληρη την ιστορία της φιλολογίας η μοίρα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου (όπως άλλωστε και αυτή του “Ηγεμόνα” του Μακιαβέλι και της “Κοινωνίας του Θεάματος” του Γκυ Ντεμπόρ) αποτελεί την καλύτερη μαρτυρία για την αλήθεια του αποφθέγματος “Pro captu lectoris habent sua fata libelli” (“Η τύχη ενός βιβλίου εξαρτάται από την ικανότητα των αναγνωστών του”). Η φήμη του βιβλίου υπήρξε μοναδική και πρωτοφανής. Δεν ήταν μια απλή σχολαστική πραγματεία για να μελετηθεί από τους λογίους και να σχολιαστεί από τους πολιτικούς φιλοσόφους. Το βιβλίο δεν διαβάστηκε για να ικανοποιήσει μια πνευματική περιέργεια. Στα χέρια των πρώτων αναγνωστών του, το “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος” τέθηκε κατευθείαν σε εφαρμογή. Χρησιμοποιήθηκε ως πανίσχυρο και επικίνδυνο όπλο στους μεγάλους πολιτικούς αγώνες του νεότερου κόσμου μας.
Πέρα από την κάπως γενικόλογη άποψη του επιφανούς κοινωνιολόγου Ραιημόν Αρόν σύμφωνα με την οποία το Μανιφέστο είναι ένα αριστούργημα της προπαγανδιστικής φιλολογίας, το έργο αυτό συμπυκνώνει εκρηκτικά τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές που έμελλε να προκαλέσουν ένα βαθύτατο σχίσμα στον κόσμο: να τον χωρίσουν σε αυτούς που επιθυμούν τη διαιώνιση ενός συστήματος του “υπάρχειν” και σε εκείνους που απεργάζονται την ανατροπή του.