“…εκόμισα εις την τέχνην”

Η καλλιτεχνική δημιουργία και η τέχνη παραμένουν αινιγματικές περιοχές σε ό,τι αφορά τις ψυχικές διαστάσεις. Ποιες είναι οι εμπλεκόμενες ψυχικές διεργασίες στον δημιουργό, η κατάληξη των οποίων είναι το έργο τέχνης; Τι συμβαίνει στην περίπτωση του αριστουργήματος, όπου το βίωμα του αποδέκτη του έργου Τέχνης αγγίζει τα όρια μιας εκστατικού τύπου εμπειρίας, πώς ο δημιουργός επιτυγχάνει ένα τέτοιο αποτέλεσμα που τροποποιεί την ίδια την ύπαρξη;

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αρθρώσει απαντήσεις με ενδιάμεσο υλικό το συγκλονιστικό καβαφικό έργο, το οποίο προσεγγίζεται διαθέτοντας ως εργαλείο τη φροϋδική ψυχαναλυτική οπτική. Αντιστοίχως, η ίδια η θεωρητική πρόταση του Φρόυντ, που αφορά στις ψυχικές διαστάσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας, επανεξετάζεται μέσα από το καβαφικό έργο. Ο αμοιβαίος φωτισμός που προκύπτει έτσι οδηγεί σε μία αναπάντεχη θεώρηση του φαινομένου της τέχνης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας σε ό,τι αφορά τις αθέατες ενδοψυχικές διαστάσεις.