Το δέκατο τρίτο ποιητικό βιβλίο του Γιώργου Βέη υποστηρίζει στην πράξη τις ρηματικές συμπυκνώσεις, τις καταγραφές καίριων βιωμάτων και τις αναγωγές στην πολυσημία της καθημερινότητας. Ο διάλογος με την παράδοση του δημιουργικού λόγου συνεχίζεται. Τα εσωτερικά και τα εξωτερικά τοπία φωτίζονται εντατικά, ενώ η φύση δεν παύει να συνιστά το ευρύτερο πεδίο αναφορών. Η ανατομία της πραγματικότητας συνυπάρχει με την αποδελτίωση πτυχών του φανταστικού. Τα ατομικά και τα συλλογικά πάθη και οράματα αποτυπώνονται σε διαδοχικά λεκτικά σύνολα.
Στο εξώφυλλο, έργο της Κλάρας Πεκ Βέη.
ΕΝΟΙΚΙΟΣΤΑΣΙΟ
Γιατί να στριμωχτούμε σ’ αυτό το δυάρι
σ’ αυτό τον προπολεμικό αχυρώνα
δεν μπορούμε άραγε να έχουμε
λίγο στερέωμα, λίγο ουρανό παραπάνω
σ’ ένα ξέφωτο να δοκιμάσουμε ανάσες
δεν μπορούμε να μονιάσουμε
με ό,τι μας εξοντώνει
από τώρα μάλιστα,
προτού υπογράψουμε αυτό το πυκνογραμμένο
συμβόλαιο των εκβιασμών;
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.