Πετραδάκι, πετραδάκι…

Μέσα από τις δυνατότητες που προσφέρει η διαδικασία της θεατρικής πράξης προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε το προφανές, να προκαλέσουμε την αφύπνιση και να διατηρήσουμε την εγρήγορση.
Γνωρίζω καλά ότι, ιστορικά, αυτό που καταφέραμε ήταν να βάλουμε απλώς ένα πετραδάκι, γνωρίζω ότι είμαστε μόνο μια μικρή ψηφίδα του μωσαϊκού. Δεν είναι και λίγο. Πιστεύω ότι όλοι μαζί μπορούμε να το μεγαλώσουμε. Αρκεί να γίνει ο στόχος μας.
Θερμή παράκληση για τον αναγνώστη αυτών των κειμένων: τελειώνοντας το ένα και αρχίζοντας το άλλο, να αφήσει να «περάσει» μέσα του ο πραγματικός χρόνος που μεσολάβησε για τη συγγραφή κάθε σημειώματος. Ας μην ξεχνάει ότι ανάμεσα στο ένα και στο επόμενο μεσολάβησαν δώδεκα, μπορεί και περισσότεροι, μήνες, ότι κύλησε λίγο ακόμη νερό στ’ αυλάκι, ότι έγιναν πράγματα, άλλαζαν πράγματα, άλλαζε κι ο συγγραφέας τους. Πολύ απλά να σκεφτεί ότι ανάμεσα στο πρώτο και στο τελευταίο σημείωμα μεσολάβησε παραπάνω από μισός αιώνας!