Οι ιδιαίτερες συνθήκες που αρχικά είχαν επιτρέψει στους Έλληνες να ζουν και να εργάζονται στην Αίγυπτο με υποτυπώδη μόνο γνώση της αραβικής γλώσσας, άλλαξαν άρδην με την ανάληψη εξουσίας από τους Ελεύθερους Αξιωματικούς του Γκαμάλ Αμπντέλ-Νάσερ στη δεκαετία του 1950.
Η υποχρεωτική εισαγωγή των Αραβικών στα σχολικά προγράμματα ως πρωτεύοντος μαθήματος σε ίση μοίρα με τα Ελληνικά έθετε σε κίνδυνο την υπέρτατη αποστολή κάθε εκπαιδευτηρίου της διασποράς, που ήταν η καλλιέργεια ελληνικής ταυτότητας και ελληνορθόδοξης συνείδησης. Η αιγυπτιοποίηση αποτέλεσε σημείο καμπής στην ιστορία των σχολείων της μεγάλης ελληνικής παροικίας.
Η παρούσα μελέτη εξετάζει τις προσπάθειες εκπαιδευτικών και κοινοτικών παραγόντων να εφαρμόσουν την –αρχικά ανεφάρμοστη– νομοθεσία εστιάζοντας σε διάφορες πτυχές του προβλήματος: από τα ακατάλληλα αραβικά αναγνωστικά και τη θεωρούμενη πιθανώς επιζήμια ταυτόχρονη διδασκαλία της ελληνικής και της αραβικής γλώσσας, μέχρι την έλλειψη συντονισμού των παροικιακών σχολείων και τις διατάξεις που δυνητικά καταργούσαν την ελληνικότητά τους. Ταυτοχρόνως το βιβλίο παρουσιάζει –πιθανότατα για πρώτη φορά– την οπτική γωνία των Αιγυπτίων.
Βασισμένο σε πρωτογενείς πηγές και προσωπικές μαρτυρίες το έργο αποτελεί αξιόλογη προσθήκη στην ιστορία των Ελλήνων της Αιγύπτου και του αναγνωρισμένα υψηλού επιπέδου του εκπαιδευτικού τους συστήματος.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.