Η νύχτα των λόρδων

“Θέλω να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα. Κάθε απόπειρα για σκέψη γίνεται αφόρητη. Σκέφτομαι να πέσω από το παράθυρο του σπιτιού μου. Αντί για αυτό κάνω καφέ και καπνίζω πολλά τσιγάρα. Με πιάνει πονοκέφαλος. Εγώ να συνομιλώ με τον εαυτό μου δέκα χρόνια. Χωρίς κανέναν ακροατή. Παρατήρησα ότι η άρθρωσή μου όταν πάω να μιλήσω παρουσιάζει ρωγμές. Ξεχνάω τι θέλω να πω και βυθίζομαι μπροστά σε όλους σε πολύωρη σιωπή. Δεν είμαι σε θέση να καταλάβω ποια γλώσσα μιλάει εσωτερικά το μυαλό μου. Αφήστε με γρήγορα να φύγω γιατί αν μείνω ζωντανός ενδέχεται να σας κλέψω τίποτα! Όλα ξεκίνησαν σα λάθος. Σαν αστείο. Σαν κακόγουστη φάρσα. Μια μέρα του Σεπτέμβρη του 1998 έφυγα στην Αθήνα για να σπουδάσω. Μόνο που το μυαλό μου τη μέρα εκείνη ακινητοποιήθηκε και άρχισε να ξαναλειτουργεί δέκα χρόνια αργότερα. Ψύχωση ή αλλιώς ο τέλειος τρόπος ακινητοποίησης του χρόνου.”