Κανείς δε με ρώτησε

Μεταπολεμική περίοδος. Πολίτες απ’ όλη την Ελλάδα έχουν κατακλύσει την πρωτεύουσα. Κάποιοι διωγμένοι από τα κατεστραμμένα χωριά τους, άνεργοι, ζητούν εργασία, άλλοι κυνηγημένοι λόγω φρονημάτων, επιδιώκοντας την ανωνυμία. Κανείς δε ρώτησε κανέναν. Ένας παράλογος, κατ’ ανάγκη ξεριζωμός τους έφερε παρά τη θέλησή τους, περιπλανώμενοι να ακροβατούν στον ξένο τόπο. Ιστορίες απλών ανθρώπων με διαφορετική προέλευση, ρίζες και αιτίες ξεριζωμού αποδεικνύουν πως τίποτε δε συμβαίνει τυχαία και ότι η όποια επιταγή του παρελθόντος ανάλογα εξαργυρώνεται. Ένας ζωγραφικός πίνακας γίνεται αφορμή για να ξεδιπλωθεί η οικογενειακή ιστορία της Μυρτώς. Ένας πόλεμος και μια πανδημία οδηγούν το μικρό τότε Σταύρο στο Ορφανοτροφείο, και αργότερα στα καράβια όπου περιπλανιέται στις θάλασσες αποκομμένος από συγγενείς, φίλους και συντοπίτες. Διχόνοιες και προκαταλήψεις αναγκάζουν το χωλό Μαρικάκι από τη Μάνη να αναζητήσει καταφύγιο στην Αθήνα. Και η Γερανουί, μετά από μια περιπέτεια στα πρώτα χρόνια της ζωής της, θα βρεθεί προσφυγάκι από τη Σμύρνη στον καταυλισμό Κουντουριώτη με μια ξένη γυναίκα πλάι της, ενώ τίποτε ευοίωνο δεν προβλέπεται για το μέλλον της. Η αδιάλειπτη παρουσία του παρελθόντος και οι αστάθμητοι παράγοντες αποτελούν τη συνέχεια ενός κύκλου που έκλεισε και την αρχή ενός νέου. Μια διαρκής ανακύκλωση σωστών ή λαθεμένων επιλογών ρυθμίζει την ανθρώπινη περιπέτεια.