Χαμηλές οκτάβες

Την ποιητική γραφή του βιβλίου αυτού, χαρακτηρίζουν η τολμηρή μεταφορικότητα, η κρυπτικότητα του νοήματος, η χρήση έντονων ποιητικών εικόνων, η αρκετά συχνή καταφυγή στον μύθο, ιδίως τον οδυσσειακό, προκειμένου να εκφραστούν μύχιες καταστάσεις, ψυχοσυναισθηματικές εντάσεις ή και αγωνίες ενός ποιητικού υποκειμένου συχνά προσδιορισμένου γραμματικά ως γυναικείου. Η μεγάλη ένταση ωστόσο των συναισθημάτων ελέγχεται και συγκρατείται χάρη στο χαμηλό τόνο της ποιητικής έκφρασης (έτσι μπορεί να ερμηνευτεί ο τίτλος Χαμηλές οκτάβες) ο οποίος επιτυγχάνεται μέσω της ασφαλούς γνώσης των ποιητικών τεχνικών και της επιδέξιας χρήσης ιδίως του μύθου που κάνει καθολικά τα νοήματα. Η μορφή των ποιημάτων είναι ο ελεύθερος στίχος χωρίς ιδιαίτερη ρυθμική οργάνωση.

(Από το σκεπτικό του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός για την βράβευσης της συλλογής “Χαμηλές οκτάβες”)

“Οι ποιητικοί τόνοι της Στέλλας Δούμου-Γραφάκου είναι χαμηλοί, ίσα που ακούγονται. Το ποίημα αναρριχάται σχεδόν ψιθυριστά, σαν να κάνει μία συνειδητή προσπάθεια να μην ενοχλήσει με την παρουσία του (άραγε ποιον;) αλλά να σταθεί διακριτικό σε ολόκληρο το ενδολεκτικό τοπίο που πλάθεται με αυστηρό σχεδιασμό έως το τέλος του. Τέλος όμως πάντα δυνατό, που ακινητοποιεί τον αναγνώστη, επισφραγίζοντας τη συνολική εντύπωση του ποιήματος και που τον αναγκάζει, ίσως και σοκαρισμένο, να το ξαναδιαβάσει.

Οι λέξεις που επιλέγονται για να στηθούν οι φράσεις είναι απλές, καθημερινές, χωρίς λεκτικό στόμφο. Το αποτέλεσμα όμως της σύνθεσης δεν είναι απλό, διότι το ποίημα γράφεται στα ενδιάμεσα των λέξεων σε αυτήν την περίπτωση.

Η ποίηση της Στέλλας Δούμου-Γραφάκου μας καλεί και σε πολλαπλές αναγνώσεις, για να αντιληφθούμε τον τόπο στον οποίο βουτά η λέξη για να ανασύρει κάτι πολύ πιο βαθύ, κάτι αόρατο, αλλά και κάτι υπαρκτό συνάμα, το οποίο εμπεριέχει την προβληματική του υπαρξισμού και την αγωνία που τη συνοδεύει. Εδώ συνυπάρχουν αναπάντεχα περάσματα, απαλά και υπόγεια ρεύματα που εκτοξεύουν το ποίημα και όλο το νόημά του, που υποτίθεται πως κοιμάται, θα λέγαμε γλυκά, πίσω από την προσποιητή ρεαλιστική αθωότητα της περιγραφής.”

(Απόσπασμα από κείμενο της Ιφιγένειας Σιαφάκα για την ποίηση της Στέλλας Δούμου-Γραφάκου)