Ένας άνθρωπος μικρός

«Ο Γιώργος Μαυρίγιαννης – Κρης γεννήθηκε στον Βληθειά, έναν μικρό οικισμό της τότε κοινότητας Παλαιοχώρας Χανίων. Δεν έχει ακαδημαϊκές περγαμηνές αλλά από παιδί μαθήτευσε στα αμφιθέατρα της φύσης. Σπούδαζε κλείνοντας τα μάτια και με ορθάνοιχτα τα μάτια τα εσωτερικά έβλεπε τα αεικίνητα δέντρα, τα ποτάμια και της ζωής το θαύμα σαν ψευδαίσθηση και σαν θεσπέσιο όνειρο. Έτσι αγάπησε τη ζωή και προσπάθησε να χαρεί κάθε στιγμή που του δόθηκε. Βρήκε συχνά τον εαυτό του μέσα σε βιβλία σοφών και σε στίχους ποιητών. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι πολυμαθής. Ένας ημιμαθής είναι όπως όλοι του είδους των ανθρώπων. Πάνω από όλα αγάπησε την ποίηση και τους ποιητές. Έτσι με τούτη τη συλλογή προσπάθησε, όσο μπορούσε, να χτίσει το καλύβι με τα πιστεύω, τα όνειρα και τις ανησυχίες του πέτρα στην πέτρα…»

Αυτοβιογραφούμενος ο πρωτοεμφανιζόμενος στην ποίηση Γιώργος Μαυρίγιαννης – Κρής κατάφερε να μας δώσει μια ειλικρινή εικόνα του εαυτού του, όπως αντίστοιχα η ειλικρίνεια είναι αυτό που χαρακτηρίζει και τους στίχους του. Άλλες φορές το «άπιαστο» φωλιάζει στη χούφτα του κι άλλες φορές τον αφήνει μάταια να το κυνηγάει στις παρυφές του δασωμένου κρητικού βουνού όπου δεσπόζει το ερημητήριό του. Τα νοήματα και τα οράματά του πασχίζει να τα αντιμετωπίσει σαν φυσικά φαινόμενα και να τα «κτίσει» ποιητικά με θεοκρίτειες περιγραφές της φύσης η οποία υπήρξε, όπως δηλώνει, η βασική παιδαγωγός του, επικουρούμενη από το διάβασμα. Όταν αυτό το πετυχαίνει απολαμβάνει κανείς την πληρότητα της θέασης ενός τοπίου με νου.

Ας διαβάσουμε το ποίημά του «Κουρσάροι»: Ένας είπε: σταυρώθηκε ο άνθρωπος / στον ιστό της μαύρης γαλέρας. / Ίδια πάντοτε φθείρει ο χρόνος / το φονιά το σταυρό και το θύμα. / Σκουριασμένα κορμιά. Και κρανία / από ρούμι και βόλια. / Στις ακτές ωριμάζουν χουρμάδες / και στα ρείκια βουίζουν οι μέλισσες / λίγο ακόμη και φεύγει η άνοιξη / που διαβαίνει γυμνή και μας γνέφει / μα κανένας, κανένας δε βλέπει / κι είναι τόσο λαμπροί οι ορίζοντες / ούτε πάχνη εκεί στις μυλόπετρες/ μα κανένας, κανένας δε βλέπει / πόσο δίκαια ‘λέθει ο ήλιος / τους καρπούς της ζωής / και του θανάτου. / Στο ένα μάτι γυαλίζουνε λάφυρα / και το άλλο σε μαύρη καλύπτρα.