Πολυτεχνείο ’73

Με την άνεση των 30 χρόνων που έχουν περάσει, με τη δυνατότητα να έχω μπροστά μου ένα σημαντικότατο υλικό με αναφορές, αποτιμήσεις, εκτιμήσεις, προσωπικές καταγραφές, πολιτικές αποφάσεις κομμάτων και αναλύσεις, έρχομαι σήμερα να καταθέσω τη δική μου άποψη για τις τρεις ημέρες και τις τέσσερις νύκτες του Νοέμβρη του ’73.

Καθώς έχουν συμπληρωθεί 30 χρόνια, τα πράγματα έχουν κάπως κατασταλάξει. Μπορεί πολύ πιο νηφάλια να ακουστεί ο λόγος, να τεθούν οι διαφορετικές προσεγγίσεις, να αναπτυχθούν με πληρότητα οι τότε υπαρκτές πολιτικές διαφορές σε ό,τι αφορά την αρχή της κατάληψης του Πολυτεχνείου, τη συνέχιση και κυρίως την προοπτική εξόδου. Οι μαρτυρίες και οι τοποθετήσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών με το πέρασμα του χρόνου έχουν γίνει πιο ανεκτικές απέναντι στη διαφορετική άποψη.

Τα ιστορικά γεγονότα έχουν πάντα μια ακατανίκητη δύναμη. Συνέβησαν. Δεν παύει όμως να υπάρχει ο πειρασμός της αναζήτησης πιθανών σεναρίων για το τι θα μπορούσε να είχε επισυμβεί αν δεν είχε μεσολαβήσει το Πολυτεχνείο! Ποια θα ήταν η πιθανή εξέλιξη, πώς και με ποιους όρους θα γίνονταν η πτώση της χούντας, ποιος θα ήταν ο χαρακτήρας της μετάβασης στη μεταπολίτευση.

Πολύ περισσότερο που στο διάβα του χρόνου παρακολουθήσαμε την πτώση δικτατοριών, όπως στην Πορτογαλία και αμέσως μετά στην Ισπανία, πολύ αργότερα στη Χιλή αλλά και εντελώς τελευταία του Μιλόσεβιτς. Κάθε περίπτωση προφανώς με τις ιδιαιτερότητές της!

Αυτό τον πειρασμό δεν θέλησα κατ’ ουδένα τρόπο να τον αποφύγω…

Από τη μεριά μου πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο αναστοχασμός του παρελθόντος έχει χρησιμότητα για το παρόν και το μέλλον. Ακόμη και η ακραία περίπτωση, όπου ο αναστοχαζόμενος θέλει να αφηγηθεί τα ιστορικά γεγονότα με στόχο τη δικαίωσή τους, ως εκπλήρωση ενός “χρέους” από μια προσωπική στάση του, έχει το δικό της ενδιαφέρον.