Το χαμένο σαββατοκύριακο

Το σύμπαν του Ντον Μπέρναμ, όπως σχεδόν και κάθε αλκοολικού, δεν είναι παρά μια φαντασμαγορική (και εξαιρετικά οχληρή) σύνθεση από διογκωμένες λεπτομέρειες, από θραύσματα που αποκτούν κρίσιμη σημασία, από ιδιωτικά οράματα που τείνουν ν’ αποκτήσουν διαστάσεις παγκοσμιότητας, από αξιοθαύμαστες αρετές που παραμορφώθηκαν φριχτά, από σφάλματα που περιβάλλονται αμέσως από μιαν αχλή εξιλέωσης και περίτεχνης δικαιολόγησης.

Ο Μπέρναμ (ένα όνομα που αλιεύτηκε από τις σελίδες του σαιξπηρικού Μάκβεθ) δραπετεύοντας από τα ιδεώδη του αμερικανικού ονείρου, θα κατοικήσει, αφού τον δημιουργήσει ο ίδιος, στον πυθμένα ενός εφιάλτη, καίγοντας τις γέφυρες της επικοινωνίας πίσω του, αποφεύγοντας κάθε ουσιώδη επαφή με οποιοδήποτε ον που δεν συμμερίζεται το πάθος του για το αλκοόλ, μένοντας απελπιστικά μόνος με τις φαντασιώσεις και τα κουρελιασμένα του οράματα.

Αν και απέχει εβδομήντα χρόνια από την εποχή μας (και τη λογοτεχνία της) το “Χαμένο Σαββατοκύριακο” θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα. Ο ήρωάς του δεν ανήκει παρά στο πάθος και τα φαντάσματά του, αρνούμενος πεισματικά να έχει οποιαδήποτε σχέση με τις μαζικές ασθένειες, μη εντασσόμενος ούτε καν στις στρατιές του Μοναχικού Πλήθους, μη συμμεριζόμενος καμιά κοινωνική αξία. Ο Τζάκσον διάλεξε ένα ύφος που θυμίζει (αμυδρά, αλλά σίγουρα) τόσο το μυθιστόρημα νουάρ, όσο και το καφκικό σκοτάδι. Ο λούζερ θα παραμείνει λούζερ, δεν υπάρχει (γιατί άλλωστε;) οδός διαφυγής. Το ευτυχισμένο τέλος ανήκει στο ψεύδος που επιδιώκει να διαφημίσει μια ευημερούσα (δήθεν) κοινωνία – μια κοινωνία που μπορεί να πείσει ακόμα και τον απόβλητο, τον αλλόκοτο, τον μοναχικό να ενταχθεί κάποτε στους ρόδινους κόλπους της..