Του λιναριού τα πάθη

Το δυσάρεστο αίσθημα που αφήνει και στον γράφοντα η ανάγνωση μεταφράσεων γερμανικής ποίησης αποτέλεσε τον λόγο της συγγραφής των ακόλουθων. Αλλά αποσκοπεί επίσης να βοηθήσει τον Έλληνα αναγνώστη μεταφρασμένων στα ελληνικά κειμένων γερμανόφωνης ποίησης να αντιμετωπίσει την κατά την ανάγνωση των νοητική και θυμική κατάσταση απορίας και αμηχανίας στην οποία συχνά περιέρχεται. Να τον βοηθήσει να υπερβεί το αίσθημα, το οποίο πού και πού τον καταλαμβάνει, ότι αυτό που διαβάζει βγάζει μάτι πως δεν βγάζει νόημα ή, ακόμα χειρότερα, ότι, μια και πρόκειται για ποίηση, αυτή έχει διαρρήξει κάθε σχέση με τη λογική συνοχή και ότι είναι κάτι σαν άτεχνο, ασυνάρτητο και χωρίς νόημα ρυθμικό, ίσως και ομοιοκατάληκτο στιχούργημα σαν τα περισσότερα του Γκάτσου ή σαν τα ποιητικίζοντα γλωσσικά στραμπουλήγματα της Δημουλά. Όχι όμως, δεν έχει έτσι το πράγμα. Στη μετάφραση οφείλει ο αναγνώστης ως επί το πλείστον (διότι Γκάτσοι και Δημουλές ευδοκιμούν και στην ξένην) το αίσθημα απορίας και αμηχανίας του. Μετά την έκθεση των λόγων αυτού του αισθήματος, θα προκύψει αν η ανά χείρας κριτική θεώρηση έχει νόημα και είναι χρήσιμη σε κάτι. Θα περιοριστούμε σε μεταφράσεις του Φάουστ του Γκαίτε και ποιημάτων του Πωλ Σελάν και του Μπρεχτ.