Η Κυμύλη είναι ένα νησί του κεντρικού (λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά από το κέντρο – τι σημασία έχει;) Αιγαίου Πελάγους. Ένα θαυμάσιο μικρό νησί. Ένας ελκυστικός προορισμός. Η Κυμύλη είναι το όνομα μιας έκκεντρης, τρομακτικής εξαίρεσης. Πρόκειται, θα εξηγήσω στην ομιλία μου, για το μόνο νησί του κεντρικού Αιγαίου Πελάγους στο οποίο φύεται, μέσα στη γενική ξεραΐλα του τοπίου, ένα βρεχόμενο από αδιαλείπτως ρέοντα ποταμίσια ύδατα, πυκνό και πλούσιο δάσος. Τούτο το πότε φωτερό και πότε μέλαν δάσος (η όψη του εξαρτάται από τις διαδρομές της συννεφιάς και τα κέφια της ηλιοφάνειας) προστατεύεται από την UNESCO ως παγκόσμιο μνημείο της τρελής Μητέρας Φύσης.
Αντί να αποτελεί αισθητικό υπόδειγμα «ελληνικότητας» ή τόπο αμέριμνου παραθερισμού, η Κυμύλη είναι ένα νησί διαφορετικό από τ’ άλλα: το όνομά της εμφανίζεται, ανά τους αιώνες, ως δείκτης ουτοπικών επιδιώξεων και δυνατοτήτων, σε κρίσιμες πολιτικές και κοινωνικές στιγμές του δυτικού κόσμου. Από την Αναγέννηση έως τον Αγγλικό Εμφύλιο και από τη Γαλλική Επανάσταση έως την αμερικανική δεκαετία του 1960, το όνομα της Κυμύλης εντοπίζεται σε κείμενα και γεγονότα που, κάθε φορά, επανιδρύουν, με τη ρητορική της εποχής τους, τον συμβολικό της μύθο. Ο αφηγητής, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αναμετρηθεί με τα άγχη και τις προσδοκίες του, εισάγει τον αναγνώστη σε τούτα τα ξεχασμένα κείμενα και γεγονότα, ενώ ταυτόχρονα τον πλοηγεί στην Κυμύλη της εποχής μας, ένα νησί που πλέον διεκδικείται ως τόπος καινοτόμου οικονομικής ανάπτυξης, τόπος εργασίας, τόπος απόσυρσης και καταφυγής. Θα παραμείνει η Κυμύλη ένα νησί των δυνατοτήτων ή θα μετατραπεί σε περιοχή του αφανισμού τους; Και τι έχει απομείνει άραγε –ή τι μπορεί να απομείνει– από το άλλοτε πολύσημο όνομα της Κυμύλης;
