Dyno: Με τα ζάρια στον αέρα

ΓΥΜΝΕΣ ΚΟΡΦΕΣ

Έφτασες σ’ ένα καλά ακονισμένο τέλος.

Γνώριμο.

Όσο η άκρη της σύριγγας, το νυστέρι

ή γιατί όχι

η μύτη της αγαπημένης σου ξύλινης μαριονέτας.

Μα οι κορφές

είναι γυμνές σαν την αλήθεια.

Δεν έχουν τίποτα να κατακτήσεις.

Έλα να κυλιστούμε στην πτώση.

“Dyno” στη γλώσσα της αναρρίχησης σημαίνει το δυναμικό άλμα που πραγματοποιεί ο αναρριχητής προκειμένου να κρατηθεί από την επόμενη λαβή, πέρα από το σημείο που φτάνει το χέρι του. Κατά την εκτέλεση αυτής της κίνησης το τεταμένο σώμα αφήνει τον βράχο, εκτινάσσεται κι ο αναρριχητής άλλοτε φτάνει ψηλότερα κι άλλοτε πέφτει.

Στα είκοσι εννιά ποιήματα της δεύτερης ποιητικής συλλογής της Κωνσταντίνας Κορρυβάντη το “dyno” είναι το ρίσκο που παίρνουμε στον καιρό που δεν συμβαίνουν θαύματα. Τα βουνά παραμένουν αμετακίνητα, όπως συμβαίνει με τα φυσικά αλλά συχνά και με τα ψυχικά εμπόδια. Με τον τρόπο που ψηλαφίζουμε τον βράχο, ρίχνουμε και τη ζαριά. Ίδια τα δάχτυλα, ίδιο το αποτύπωμα. Όλα, ή σχεδόν όλα, είναι στο χέρι μας. Η προσπάθεια, η προσδοκία, το θάρρος, ο φόβος. Επιτυχία ή αποτυχία “όπου κι αν είσαι, σκαρφαλώνεις την υδρόγειο”.