Η Αλίκη στη χώρα του Διγενή

Γιατί επιτάφιος ο δρόμος;

Πολλοί ποιητικοί δρόμοι διέρχονται μέσα από χωριά αυτογνωσίας, ελίσσονται ανάμεσα σε πέτρες υπαρξιακές και σε λιμνάζοντα ύδατα μελαγχολίας, πάνε παράλληλα σε χώματα ποτισμένα με δάκρυα, προσπαθώντας μάταια να γεμίσουν τη λίμνη της λήθης. Ξεδιψούν προς στιγμή σε ρυάκια μνήμης και μετά κολυμπούν σε ποτάμια ζωτικής ροής. Πέφτουν σε καταρράκτες αγωνίας, σε σπήλαια φρίκης, σε φαράγγια απροσδόκητου. Διασχίζουν δάση με έλατα λέξεων, ανθισμένες μυγδαλιές δεκαπεντασύλλαβου, κλαίουσες ιτιές πόνου. Άλλοτε αξιώνονται το κελάηδισμα από αηδόνια λυρισμού, άλλοτε το καλοκαίρι από τζιτζίκια ομοιοκαταληξίας, άλλοτε τις φωνές από κοτσύφια ρεαλισμού.

Οι πιο θαρραλέοι, τα βράδια σηκώνουν το μαύρο τους ψηλά και οδηγούν στον γαλαξία της φαντασίας, στα νεφελώματα της ενσυναίσθησης, στ’ αστέρια της έμπνευσης, της σοφίας, των μαθηματικών. Τολμηροί, συνεχίζουν προς το απόλυτο σκότος, ως τη μαύρη τρύπα του θανάτου…

Ο ποιητής, αφού ανάψει με το κερί της μνήμης το καντήλι του τάφου στον οποίο κείται ένα κομμάτι της ζωής του, επινοεί (ή ορά;) εκ νέου τον “άλλο” -μόνο στους μυημένους ορατό- τάφο και ξαγρυπνά προσπαθώντας ν’ ανάψει το φυτίλι στο ποιητικό του καντήλι (το οποίο είναι γεμάτο ως πάνω με το λάδι των στίχων του), χρησιμοποιώντας τη σπίθα από τον πριόβολο της έμπνευσής του, με χέρια γραφής έμπειρα, στιβαρά.

Μετά; Συνεχίζει τον επιτάφιο δρόμο του ολομόναχος, ως την επόμενη στάση….